Fornir – to cienkie płaty drewna uzyskane w procesie:
- skrawania płaskiego,
- skrawania obwodowego,
- skrawania mimośrodowego.
Grubość forniru waha się od 0,1 do 8 mm. Ze względu na grubość i zastosowanie wyróżniamy okleiny, obłogi i łuszczki.
Dzięki fornirowaniu można znacznie efektywniej wykorzystać tak deficytowy surowiec, jakim jest drewno.
Prawdopodobnie kolebką współczesnego fornirowania jest Egipt, gdzie zalety podobnego sposobu obróbki drewna doceniono bardzo wcześnie. Już w XIX w p.n.e. w grobie faraona Smerkheta odnaleziono przedmiot wykonany z forniru. Także Kleopatra obdarowała Juliusza Cezara pięknym fornirowanym stołem. Lata świetności forniru przypadły na wiek XVII. Wtedy narodziły się meble zwane „ludwikami”, a także udoskonaliła i upowszechniła się intarsja. Do dziś są one jednymi z wyznaczników stylów we wzornictwie. Obecnie fornirowanie znów wraca do łask, ciesząc się coraz większym uznaniem wśród konsumentów.
Płyta stolarska
oraz podłogi dwu i trzywarstwowe są zrobione w sposób krzyżowy, aby wyeliminować pracę drewna, czyli skurcz: wzdłuż włókien – w kierunku promieniowym, w kierunku stycznym – objętościowy. Letnie przyrosty powodują większe zsychanie i rozsychanie.
Płyta HDF – krok dalej.
Powstaje w wyniku zmielenia drewna, co pozbawia go tendencji do zsychania i rozsychania (tzw. kurczenia). Sprasowanie w ten sposób drewna wraz żywicami skutkuje otrzymaniem wysokiej gęstości, dzięki czemu produkt odznacza się dużą wytrzymałością i odpornością na wgniecenia.
